در مقاله قبلی،سعی کردیم،تاب‌آوری و انعطاف‌پذیری روانی را توضیح دهیم و ویژگی افراد تاب‌آور را بیان کنیم... در این مقاله قصد داریم ادامه‌ی موضوع تاب‌آوری را تحت عنوان «روش‌های ایجاد کردن تاب‌آوری» ادامه دهیم.
به گزارش از "Verywell Mind" تاب آوری نه فقط افزایش قدرت تحمل و سازگاری فرد در برخورد با مشکل است، بلکه مهم تر ازآن حفظ سلامت روانی و ارتقای آن است.
تاب آوری به افراد توانایی می بخشد تا با مشکلات و ناملایمات زندگی و شغلی روبرو شوند بدون اینکه دچار آسیب شوند و حتی این موقعیتها را فرصتی برای ارتقاء و رشد شخصیت خود مورد استفاده قرار دهند.
برای افزایش و ایجاد تاب‌آوری روانی، تکنیک‌هایی مطرح می‌شود که به معرفی این روش‌ها می‌پردازیم:
۱. روابط خود را گسترش دهید.
روابط خود را با اعضای خانواده، فامیل، دوستان یا سایرین گسترش دهید و مستحکم کنید. دریافت کمک و حمایت از کسانی که به فرد علاقه مندند و به سخنان شان گوش می‌دهند، تاب‌آوری را تقویت می‌کند.
۲. به سوی هدف‌های خود حرکت کنید.
به جای تمرکز بر تکالیفی که به نظر غیرقابل دسترسی هستند به سمت اهداف واقعی حرکت کنید. از خود بپرسید «امروز چه کاری می‌توانم انجام دهم که به حرکت من در مسیری که می خواهم طی کنم، کمک می کند».
به فرصت‌ها به عنوان موقعیتی برای یافتن خود نگاه کنید.
بسیاری از افراد در حالی که رویدادهای ناگوار و شرایط سخت را تجربه کرده اند، گزارش هایی از داشتن احساس خودارزشمندی فزاینده و معنویت رشد یافته را بیان کرده اند.
۳. چشم انداز امیدوارانه را برای خود حفظ کنید.
چشم اندازی خوش بینانه شما را قادر می‌سازد انتظار وقایع خوب را در زندگی داشته باشید و به جای نگرانی از آن چه از آن می ترسید، سعی کنید آن چه را که دوست دارید و می‌خواهید، تصور کنید.
اعتقاد به آینده بهتر، احساس امید و هدفمندی و باور به این که می‌توانید زندگی و آینده خود را کنترل کنید، تاب آوری شما را به نحو شگفت انگیزی ارتقا می دهد.
۴. تغییر را به عنوان بخش جدایی ناپذیری از زندگی بپذیرید.
پذیرفتن رویدادهایی که نمی‌توان آن ها را تغییر داد، به شما کمک می کند تا به رویدادهایی که قابل تغییرهستند، تمرکز کنید.
۵. خود را به عنوان فردی ارزشمند و قابل احترام و توانمند بشناسید.
بی قید و شرط دوست داشتن و سعی در شناخت نقاط مثبت خود و پرورش دادن آنها و از طرف دیگر شناخت نقاط ضعف خود و کتمان نکردن آنها دو فایده برای شما دارد.
اول این که می توانید با شناخت درست نقاط ضعف خود و با واقع بینی، آن ها را برطرف کنید.
دوم این که اگر این ضعف ها قابل برطرف کردن نیستند، با پذیرش و کنار آمدن با آن ها اعتماد به نفس، خود ارزشمندی و در نهایت سلامت روان خود را افزایش دهید.
۶. احساس کفایت اجتماعی را در خود پرورش دهید.
مهارت‌ها و راهبردهای اجتماعی شامل مهارت‌های گفت و گو، جرات‌مندی و شنیدن صدای دیگران و احترام گذاشتن به احساسات و عقاید دیگران را در خود پرورش دهیدو با دیگران همدل شوید.
برقراری رابطه توام با احترام متقابل و با دیگران موجب به هم پیوستگی اجتماعی یعنی احساس تعلق به افراد، گروه‌ها و نهادهای اجتماعی می شود و تاب آوری شما را در برابر دشواری ها افزایش می دهد.
مهم است درنظر داشته باشیم:
- تاب آوری می تواند بهترین عملکرد و استراتژی باشد که هم به ایستایی و هم در پویایی تعادل و تکامل را تضمین می کند و هم ازایجاد تغییر و اکتشاف در مسیرهای جدید حمایت و استقبال می کند.
- تاب آوری هم چنین میتواند افراد؛ خانواده ها و سازمانها را از وقوع رویدادهای منفی دورنگه داشته و توان تدافعی آنها را افزایش دهد.
- افراد و خانواده های تاب آور و یا سازمانهای پیشرو ماهیت نرم افزاری و طرز فکر منحصربفردی دارند به این معنا که تاب آوری ماهیتی شناختی و از خردورزی و عقلانیت بهره مند است همانگونه که زیست معنامند هم بغایت ریشه در تعقل دارد، چه بسا که معنویت نماد سلامت عقل است و به یقین متضمن تاب اوری هم هست.
- سازمان، خانواده و افراد آن هنگام که استراتژی های پیشگیرانه و یا دفاعی اتخاذ می کنند در واقع تلاش می کنند از وقوع رویدادهای ناگوار جلوگیری کنند.
- اما بهرحال زندگی فراز و فرود و اتفاقات ناخوشایند هم همراه خواهد داشت و این جاست که پیش بینی، آماده سازی، پاسخگویی و انطباق با این تغییرات و اختلالات ناگهانی ناشی از آن برای بقا و پیشرفت تحت مجموعه ای به نام تاب آوری نقش آفرینی می کند.
- تاب آوری نه تنها رویکردی تقلیل گرا نیست، نه تنها خوگیری با عامل مزاحم نیست، بلکه محل اجتماع و پُل و پیوندی است برای تمامی رویکردهای توسعه گرا در زمینه های مختلف روانشناسی، علوم رفتاری و اجتماعی و ختم کلام اینکه می توان از تاب آوری بعنوان «خوشبختی جدید» نام برد.
و در پایان برای یادآوری و جمع‌بندی :
به نوجوانان و جوانان اجازه دهید در شرایط دشوار قرار گیرند. تاب آوری خود به خود ایجاد نمی‌شود مگر این که فرد در موقعیت دشوار و ناخوشایندی قرار گیرد تا برای رهایی از آن یا صدمه پذیری کمتر، حداکثر تلاش را برای کشف و بهره گیری از عوامل محافظت کننده فردی و محیطی بالقوه به کار گیرد. بنابراین از این که فرزندتان در شرایط سخت قرار گیرد، نترسید. اجازه بدهید زندگی را تجربه کند. آن ها به زودی باید به شکل کاملا مستقل از پس زندگی شان برآیند.
نظرتان را درمورد کارگاه با ما به اشتراک بگذارید